Tyd

Fisiese welstand

Die afgelope tyd is die morfien verhoog en is nou op 8; medikasie bly soos vantevore.

Hy is baie meer geswel oor sy bene en voete. Ook baie meer slaperig en bietjie deurmekaar. Agv die swelling kan jy nie gewigsverlies waarneem nie. Hy is pynvry en rustig, maar af en toe naar.

Geestelik

Enrique het vanoggend ’n helder oomblik gehad en my uit die bloute aan die arm gegryp en gevra: "Hoe gaan dit met jou, is jy bang?"
"Nee", was my antwoord, "die Heilige Gees is hier."
Toe sê hy: "Ek ook nie, ek het vrede.”

Al gaan ek ook in ’n dal van doodskaduwee, ek sal geen onheil vrees nie, want U is met my. U stok en U staf die vertroos my.

In hierdie tyd kom die kwessie van tyd gedurig by my op. Daar is ’n hele paar vrae wat opduik wat die woord "tyd" bevat:

• Het ons alles vir mekaar gedoen wat ons wou doen?
• Het die Here ’n ander doel?
• Wat lê in die toekoms?

Ek dink die rede waarom ek oor hierdie onderwerp praat, is omdat Enrique elke nou en dan vir my vra hoe laat dit is. Sy ervaring is dat die tyd onsettend stadig verbygaan. Ek weet nie waarom hy so voel nie, maar ek vra hom ook nie, want vir my is dit nie nodig nie.

Maar tyd: Wat ’n beweeglike onderwerp! Iets wat jy nooit kan laat stil staan nie, iets waarvoor ons onsself wil voorberei, wat ons onseker laat voel en iets wat ons laat met ‘n verskeidenheid emosies oor als wat in die verlede gebeur het. Ons praat van die tydsgleuwe: gister, vandag en môre, maar wanneer jy mooi daaroor dink is ek fisies net in die nóú.... nou.... nou...., soos wat die sekondes tik.

Maar die vraag wat ek vandag wil vra, is of tyd werklik iets fisies is en of dit nie dalk ’n persoon kan wees nie. Vreemde stelling wat ek maak. Onthou, ek kan verkeerd wees, maar dink net eers so ’n bietjie hieroor.

Ek weet dat God ’n begin vir alles gemaak het, en dat alles in ’n baie geordende ritme werk soos wat die kalender aanskuif, eeu vir eeu. Ek weet dat in die samelewing waarin ek en jy leef daar ’n sekere reeds bestaande sosiale patroon is. Hemelliggame is gegee om tyd te hou, menslike bioritmes – die natuurlike getik van honger en rus; ons het verskeie persoonlike behoeftes wat rondom dit alles aangepas word.

Maar in dit alles is daar vir my ’n baie duidelike onsienlike krag wat grense gestel het wat mense-hand, -beplanning of -beheer nie kan oorsteek nie. Dit is so duidelik, maar tog so onsienlik en geweldig kragtig, dat wanneer jy die lyn oorsteek, dit “hands off" is vir enige aardbewoner en hemelwese. Hierdie krag wil ek personifiseer. En ek noem Hom God. Hy het die posisie eintlik vir Homself toegeëien toe Hy gese het: “Ek is die groot Ek is.” Hy het Homself tyd genoem.

Hierdie grens wat ’n mens oorsteek gebeur gewoonlik onbeplan. In hierdie ruimte het jy net een van twee keuses: jy wil paniekerig probeer beheer, of jy besef dis hande in die lug (hands up). Jy het die ervaring dat jy in aanhouding staan teenoor die persoon wat hierdie tyd afgemeet het. Hy beroof jou, o ja, Hy beroof jou van jou als. Jou dagboek, jou horlosie, jou sienings, jou tyd, jou maskers, jou slimmigheid. Jy val op jou knieë. En alles ruk tot stilstand, soos ’n ou diesel-enjin wat in die nag doodruk.

Die dokter se nuus, skouers word opgetrek, die woorde: "Mev Matthee, ek is jammer”. Niemand het meer ’n plan nie. En die besef dat ek ongemerk die onsienlike grens oorgesteek het.

Dit is stil, vreemd. Ek was nog nooit hier nie. Hierdie pad het geen padtekens nie. Vir hierdie pad is daar geen leerlingbestuurder-handboek nie. Geen operasionele handleiding nie. Net die stilte. Jou spoed het so afgeneem dat die ge-in en ge-uit van mense, en stemme oor die foon die vorm van ’n byenes aanneem.

Ek steek my hand uit en raak aan iets wat die vorm van ’n hand aanneem. Ek neem die hand, dit maak toe. Ek is veilig. Vir die eerste keer in 5 maande is ek veilig. Iemand het die alarm afgesit; die tyd doodgemaak. Tyd het van gedaante verander, het ’n naam gekry, Iemand wat kan hoor en met wie ek kan praat. Die stilte het die gedaante van vrede. Hierdie hand, die Heilig Gees, vloei tot binne in my gemoed. Verwarm my, maak my gemaklik.

Nou die getik van die morfien monitor. Maar ék, ek is nie bang nie, want Hy wat in my is, is sterker as hy wat in die wêreld is. En Hy wat tyd is, staan langsaan my.

Enrique het nooit ’n idee gekry en net sommer opgetree nie. Wanneer enigiets in en rondom ons gebeur het, dan was hy stil. Ek sal dan later vra: "Maar wat gaan ons doen omtrent hierdie saak?" Sy antwoord: ”Ek weet nog nie, ek wag nog.” Maar wanneer die antwoord gekom het, kon jy maar agter hom inval. Want dan het jy geweet, ons gaan nou bewéég. Jy kan maar die handremme laat sak, want dit gaan vinnig wees.

Voordat hy nie ’n duidelike antwoord by die Here gekry het nie het hy nie ’n toon versit nie, en dit was altyd veilig.

My man het altyd tyd gemaak vir mense. Hy het tyd gemaak om tyd te spandeer. Of dit nou ontbyt of koffie was. Vir hom was tyd mense gewees.

Sy beste tydsbesteding was wanneer hy ander op ’n praktiese manier kon onderrig. Hy het tyd gemaak, sodat jy kon sien wat hy sien. En dit was Jesus, niks anders nie.

My man het altyd tyd gemaak vir my, elke dag. Na werk het ek en hy gesit en koffie gedrink en gesels oor ons dag se wedervaringe. Na agt wanneer die kinders gaan slaap het, het ons tee gedrink en gesels. Soggens wanneer ons opgestaan het, het ons die lewe bepeins, en een maal ’n week het hy my uitgevat en my bederf, maar dit was nooit duur nie – net ongelooflik lekker.

Die rede waarom ek nag en dag by sy bed bly, is omdat dit “pay back time" is. Hoe sal ek hom ooit kan dankie sê? Hy het my die Here help sien, en hy het my geleer om in hierdie lewe te lééf.

Groete

Leana