Suurstof

Suurstof is ‘n belangrike item in die voortbestaan van lewe op hierdie liewe planeet waarop ons leef.

Alles het dit nodig, van groen sprietjie tot die grootste walvis, die aggressiefste leeu tot die kleinste premature babatjie. Inteendeel, ons is so afhanklik daarvan dat die liewe Vader dit bestem het dat dit nie ‘n willekeurige aksie van "asem in" en "asem uit" is soos die gim instrukteurs ons die voorbeeld gee nie. Nee, dis ‘n onwillekeurige aksie wat die vinnigste atleet tot die siekste van siek in ‘n koma outomaties laat asemhaal sonder dat daarop besluit word. As dit afgehang het van geheue sou die mens nie kon onthou of die asem uitgeblaas is of ingetrek is nie.

Daar moet selfs met Suurstof rekening gehou word tydens die bestryding van wilde bosbrande of wanneer groot oliebore aan die brand is. Want sonder suurstof sou daar nie eers ‘n vonkie gewees het nie. Daar kan selfs onder water gesweis word – solank daar suurstof is. Dis om ons, in ons, deel van ons. Dis nodig, ek's afhanklik, dit kan nie verruil word nie. Onvervangbaar. Ons het ‘n orgaan wat spesiaal vervaardig is vir die opneem daarvan. Daar vind ‘n spesifieke biologiese aksie plaas waartydens die suurstof in ‘n gas vorm opgelos word in die longblasies, en dan sy weg in die bloedstroom vind sodat die hele liggaam daarby kan baat vind – merkwaardig sou ek sê.

Maar wanneer die liggaam een kuggie gee, die asem stadig uitblaas, stil lê, weer ‘n laaste sagte asemteug neem, en amper onhoorbaar uitblaas, die hartklop in die nek se ritme verstadig, die gees opvallend maar geruisloos van onder na bo uit die liggaam gly, en ek my hand op jou bors plaas, oorleun en sê: “Dit is goed......... dit is reg......... jy moet gaan,” die kerslig droomweg flikker, my hande oor jou oë gly...

Die stryd is verby, die siekte is oorwin, die wedloop is voleindig, die lint is gebreek. Vir die eerste keer in 6 maande draai ek my rug op jou, ek moet jou agterlaat, jy kan nie saam kom huis toe nie, nooit weer nie. My hande leeg. Dis eenuur die oggend, die nimmereindigende hospitaalgang hou nooit op nie. Ek stamp die hospitaaldeur oop, ek's buite, dis koud, dit reën, die skoot klap, my wedloop begin.

Ek het mos genoeg geoefen, of het ek? Ek is onbekend met hierdie wedloop. Ek was goed geoefen in vrou wees, eggenote wees. Wie is hierdie weduwee-mens waarna almal verwys, die verwarde een, wat vreemde gedrag openbaar, wat sukkel om te huil, wat onbekend is met haar omgewing, nie kan slaap nie? Sy wat met die dokument in die hand staan met hom waaroor daar getjap is “DECEASED.”

Met die dowwe val van die sand op die kis, verbrysel elke blom. Ses maande smyt ek in die gat af. “Hy is nie hier nie”...... “WAT VAN MY GOD!”

Wie gaan mond-tot-mond asemhaling doen dat hierdie siel weer kan asemhaal, kan suurstof opneem en lewe kry? Waar is die baan? Wie het die sneller getrek? Vir watter item is ek ingeskryf? Hoe moet ek wegspring? In watter rigting moet ek hardloop?

Ek het nie asem nie, my suurstof is weg.

IS... DAAR... IEMAND... WAT... SAL............ VERSTAAN?

Leana